sábado, 31 de enero de 2015

Colegiala

De besos y abrazos
no nacen muchachos,
pero tocan a vísperas.

Como avispas: picantes
y enojosas
enaguas blancas entre negro y negro
(y rosa y rosa muslos hacia el alba
casi azul de tus ingles),
cuando corres.

¡Aire! ¡Aire!
(El viento frío y azul la tarde.)

Dicen
que te dejas besar en los portales
y abrazar la cintura.

¡Aire! ¡Aire!

Me callaré tu nombre,
pero escucha:
de besos y abrazos
no nacen muchachos,

porque no eran los míos.

Ángel González: Poemas amatorios. Prosemas o menos (1985)

Versións:
Ángel González: Colegiala; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 39

viernes, 30 de enero de 2015

Si yo nací campesino

        Si yo nací campesino
si yo nací marinero,
¿por qué me tenéis aquí,
si este aquí yo no lo quiero?


        El mejor día, ciudad
a quien jamás he querido,
el mejor día —¡silencio!—
habré desaparecido.

Rafael Alberti: Marinero en tierra (1925)

Versións:

Malizzia: Marinero en tierra*; El alma en verso; 2003; Pista 8



*[A versión musical de Malizzia está composta polos poemas Ilusión e Si mi voz muriera en tierra, da obra de Rafael Alberti: Marinero en tierra; usando o presente poema a xeito de estribillo.]

Intensidad y altura

Quiero escribir, pero me sale espuma,
quiero decir muchísimo y me atollo;
no hay cifra hablada que no sea suma,
no hay pirámide escrita, sin cogollo.

Quiero escribir, pero me siento puma;
quiero laurearme, pero me encebollo.
No hay toz hablada, que no llegue a bruma,
no hay dios ni hijo de dios, sin desarrollo.

Vámonos, pues, por eso, a comer yerba,
carne de llanto, fruta de gemido,
nuestra alma melancólica en conserva.

Vámonos! Vámonos! Estoy herido;
Vámonos a beber lo ya bebido,
vámonos, cuervo, a fecundar tu cuerva.

César Vallejo: Poemas humanos (1939)

Versións:
Noel Nicola: Intensidad y altura; Canta a César Vallejo; 1986; Pista 2



Juan Luis Dammert e Patricia Oliart: Intensidad y altura; Vallejo para cantar; 1986; Pista 2

jueves, 29 de enero de 2015

Carta

Amor mío:
                  el tiempo turbulento pasó por mi corazón
igual que, durante una tormenta, un río pasa bajo un puente:
rumoroso, incesante, lleva lejos
hojas y peces muertos,
fragmentos desteñidos del paisaje,
agonizantes restos de la vida.

Ahora,
todo ya aguas abajo
—luz distinta y silencio—,
quedan sólo los ecos de aquel fragor distante,
un aroma impreciso a cortezas podridas,
y tu imagen entera, inconmovible,
tercamente aferrada
—como la rama grande
que el viento desgajó de un viejo tronco—
a la borrosa orilla de mi vida.

Ángel González: Poemas amatorios. Prosemas o menos (1985)

Versións:
Ángel González: Carta; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 42

miércoles, 28 de enero de 2015

Si mi voz muriera en tierra

                     A Rodolfo Halffter

    Si mi voz muriera en tierra
llevadla al nivel del mar
y dejadla en la ribera.


   Llevadla al nivel del mar
y nombradla capitana
de un blanco bajel de guerra.


   ¡Oh mi voz condecorada
con la insignia marinera:
sobre el corazón un ancla
y sobre el ancla una estrella
y sobre la estrella el viento
y sobre el viento la vela!


Rafael Alberti: Marinero en tierra (1925)

Versións:
Los Lobos: Si mi voz muriera en tierra; Vientos del pueblo; 1972; Pista 6




Trova: Si mi voz muriera en tierra; Trova; 1991; Pista 5



Enrique Morente: Si mi voz muriera en tierra*; Negra, si tú supieras; 1992; Pista 4



Enrique Morente e Tomatito: Si mi voz muriera en tierra*; Arte flamenco; 1994; Pista 3

(Reedición da versión do disco Negra, si tu supieras, do ano 1992)





Los Sabandeños: Si mi voz muriera en tierra; 3 Reyes Magos; 2000; Pista 7



Malizzia: Marinero en tierra**; El alma en verso; 2003; Pista 8



Fernando Polavieja: Si mi voz muriera en tierra; Marinero en tierra. Fernando Polavieja canta a Rafael Alberti; 2008; Pista 15



Vicente Monera***: Si mi voz muriera en tierra; www.musicaypoemas.com; 2009;




Omar Camino: Si mi voz muriera en tierra; La soledad sonora. Poesía andaluza con sabor peruano; 2012; Pista 7




Ernesto Palacio: Si mi voz muriera en tierra; Canto al Perú; 2013; Pista 7



*[A versión musical de Enrique Morente intercala no poema de Rafael Alberti 3 cantigas tradicionais dos séculos XVIII-XIX, cantadas por alegrías:
Deseando una cosa parece un mundo
luego que se consigue
tan solo es humo.
Tan solo es humo, mare, tan solo es humo,
deseando una cosa, parece un mundo.
A dibujar esa rosa,
ayúdame caballero,
que estoy yo solo y no puedo
dibujarla tan hermosa.
El sarmiento en la lumbre
y el que se enamora,
por un lado se encienden,
por otro lloran;
tú eres lo propio:
cuando lloras por verme,
te vas por otro.
A primeira delas a cantan os coros, a xeito de estribillo.]
**[A versión musical de Malizzia está precedida pola 3ª parte do poema Ilusión e utiliza de estribillo a primeira estrofa do poema Si yo nací campesino, alterada parcialmente; as dúas da obra de Rafael Alberti, Marinero en tierra.]
***[Vicente Monera eliminou da súa canle de Youtube todos os videos que contiñan as súas versións musicais de poemas. Estes videos orixinalmente aloxados na web www.musicaypoemas.com, tampouco se poden visualizar, compartir e/ou descargar nela, xa que a páxina está pechada e non aparece nos buscadores de internet. Para encher este valeiro engadimos un audio .mp3 coa versión musical deste poema, realizada por este intérprete e publicada na rede no ano 2009.]

martes, 27 de enero de 2015

Imitación del Bembo

        Señor, aquel amor por quien forzado
muriendo de mi mal hiciste enmienda,
nos libre de tu ira, y nos defienda.
        Mira, Padre amoroso,
cuánto es tenaz esta mundana liga,
y cómo el engañoso
contrario con mil lazos nos obliga,
y el dulce con que cubre su enemiga;
por donde, si acontece que nos prenda
tu blanda piedad a esto atienda.
        ¿Quién hay que no confiese,
Señor, que son sin fin nuestras maldades?
Mas si culpa no hubiese,
¿a dó demostrarías tus piedades?,
¿en quién relucirían tus bondades?
Las cuales, por que el hombre las entienda,
no tomes a despecho que te ofenda.
        Tú, Padre, nos lanzaste
en este mar, y tú nos saca a puerto;
y si ya nos amaste,
cuando el suelo te tuvo vivo y muerto,
ámanos también hora, y nuestro tuerto
a tu dulce perdón no ponga rienda,
mas siempre más copioso en nos descienda.

Fray Luis de León: Obras propias, y traducciones latinas y griegas y italianas, con la parafrasi de algunos psalmos y capítulos de Iob. Sacadas de la librería de Don Manuel Sarmiento de Mendoça, canónigo de la Magistral de la santa Iglesia de Sevilla* (1631)

Versións:
Enrique Morente: Gloria**; Misa flamenca; 1991; Pista 2



*[Primeira edición dos poemas de Fray Luis de León que fixo Francisco de Quevedo.]
**[A versión musical de Enrique Morente alterna o poema de Fray Luis de León con fragmentos do Gloria (De Angelis) Modo V, cantados polos coros a xeito de estribillo.]

Canción, glosa y cuestiones

Ese lugar que tienes,
cielito lindo,
entre las piernas,
ese lugar tan intimo
y querido,
es un lugar común.

Por lo citado y por lo concurrido.

Al fin, nada me importa:
me gusta en cualquier caso.

Pero hay algo que intriga.

¿Cómo
solar tan diminuto
puede ser compartido
por una población tan numerosa?

¿Qué estatutos regulan el prodigio?

Ángel González: Poemas amatorios. Prosemas o menos (1985)

Versións:
Ángel González: Canción, glosa y cuestiones; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 40

lunes, 26 de enero de 2015

Odio la máscara y vicio

                III

Odio la máscara y vicio
Del corredor de mi hotel:
Me vuelvo al manso bullicio
De mi monte de laurel.
Con los pobres de la tierra
Quiero yo mi suerte echar:
El arroyo de la sierra
Me complace más que el mar.
Denle al vano el oro tierno
Que arde y brilla en el crisol:
A mí denme el bosque eterno
Cuando rompe en él el Sol.
Yo he visto el oro hecho tierra
Barbullendo en la redoma:
Prefiero estar en la sierra
Cuando vuela una paloma.
Busca el obispo de España
Pilares para su altar;
¡En mi templo, en la montaña,
El álamo es el pilar!
Y la alfombra es puro helecho,
Y los muros abedul,
Y la luz viene del techo,
Del techo de cielo azul.
El obispo, por la noche,
Sale, despacio, a cantar:
Monta, callado, en su coche,
Que es la piña de un pinar.
Las jacas de su carroza
Son dos pájaros azules:
Y canta el aire y retoza,
Y cantan los abedules.
Duermo en mi cama de roca
Mi sueño dulce y profundo:
Roza una abeja mi boca
Y crece en mi cuerpo el mundo.

Brillan las grandes molduras
Al fuego de la mañana
Que tiñe las colgaduras
De rosa, violeta y grana.
El clarín, solo en el monte,
Canta al primer arrebol:
La gasa del horizonte
Prende, de un aliento, el Sol.
¡Díganle al obispo ciego,
Al viejo obispo de España
Que venga, que venga luego,
A mi templo, a la montaña!

José Martí: Versos sencillos (1891)

Versións:
Nacha Guevara: Versos sencillos*; Nacha de Noche; 1985**; Lado 2, Corte 2



Nacha Guevara: Versos sencillos*; Nacha de Noche; 1987***; Cara B, Corte 2

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985.)




Nacha Guevara: Versos sencillos*; No llores por mi Argentina; 1987; Pista 8

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985.)




*[A versión musical de Nacha Guevara componse de estrofas soltas e alternas dos seguintes poemas da obra de José Martí, Versos sencillos: V- Si ves un monte de espumas; I- Yo soy un hombre sincero; XLVI- Vierte, corazón, tu pena; III- Odio la máscara y vicio e; XXXIV- ¡Penas!; e o poema 1ª Brigada-113, do mesmo autor.]
**[Editado polo selo CBS no ano 1985, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Hidalgo de México D.F. no ano 1974.]
***[Editado polo selo HISPAVOX no ano 1987, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Valle-Inclán de Madrid no ano 1977.]

Inmortalidad de la nada

Todo lo consumado en el amor
no será nunca gesta de gusanos.

Los despojos del mar roen apenas
los ojos que jamás
—porque te vieron—,
                                jamás
se comerá la tierra al fin del todo.

Yo he devorado tú
me has devorado
en un único incendio.

Abandona cuidados:
lo que ha ardido
ya nada tiene que temer del tiempo.

Ángel González: Poemas elegíacos. Muestra, corregida y aumentada, de algunos procedimientos narrativos y de las actitudes sentimentales que habitualmente comportan (1976)

Versións:
Ángel González: Inmortalidad de la nada; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 36

viernes, 23 de enero de 2015

A mano amada

A mano amada,
cuando la noche impone su costumbre de insomnio,
y convierte
cada minuto en el aniversario
de todos los sucesos de una vida;

allí,
en la esquina más negra del desamparo, donde
el nunca y el ayer trazan su cruz de sombras,

los recuerdos me asaltan.

Unos empuñan tu mirada verde,
                                                      otros
apoyan en mi espalda
el alma blanca de un lejano sueño,
y con voz inaudible,
con implacables labios silenciosos,
¡el olvido o la vida!,
                              me reclaman.
Reconozco los rostros.
                                          No hurto el cuerpo.

Cierro los ojos para ver más hondo,
y siento
que me apuñalan fría,
justamente,
con ese hierro viejo:
                              la memoria.

Ángel González: Poemas elegíacos. Muestra, corregida y aumentada, de algunos procedimientos narrativos y de las actitudes sentimentales que habitualmente comportan (1976)

Versións:
Ángel González: A mano amada; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 35

Vierte, corazón, tu pena

            XLVI

Vierte, corazón, tu pena
Donde no te llegue a ver,
Por soberbia, y por no ser
Motivo de pena ajena.

Yo te quiero, verso amigo,
Porque cuando siento el pecho
Ya muy cargado y deshecho,
Parto la carga contigo.
Tú me sufres, tú aposentas
En tu regazo amoroso,
Todo mi amor doloroso,
Todas mis ansias y afrentas.
Tú, porque yo pueda en calma
Amar y hacer bien, consientes
En enturbiar tus corrientes
Con cuanto me agobia el alma.
Tú, porque yo cruce fiero
La tierra, y sin odio, y puro,
Te arrastras, pálido y duro,
Mi amoroso compañero.
Mi vida así se encamina
Al cielo limpia y serena,
Y tu me cargas mi pena
Con tu paciencia divina.
Y porque mi cruel costumbre
De echarme en ti te desvía
De tu dichosa armonía
Y natural mansedumbre;
Porque mis penas arrojo
Sobre tu seno, y lo azotan,
Y tu corriente alborotan,
Y acá, lívido, allá rojo,
Blanco allá como la muerte,
Ora arremetes y ruges,
Ora con el peso crujes
De un dolor más que tú fuerte,
¿Habré, como me aconseja
Un corazón mal nacido,
De dejar en el olvido
A aquel que nunca me deja?
¡Verso, nos hablan de un Dios
Adónde van los difuntos:
Verso, o nos condenan juntos,
O nos salvamos los dos!

José Martí: Versos sencillos (1891)

Versións:
Nacha Guevara: Versos sencillos*; Nacha de Noche; 1985**; Lado 2, Corte 2



Nacha Guevara: Versos sencillos*; Nacha de Noche; 1987***; Cara B, Corte 2

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985.)




Nacha Guevara: Versos sencillos*; No llores por mi Argentina; 1987; Pista 8

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985.)




*[A versión musical de Nacha Guevara componse de estrofas soltas e alternas dos seguintes poemas da obra de José Martí, Versos sencillos: V- Si ves un monte de espumas; I- Yo soy un hombre sincero; XLVI- Vierte, corazón, tu pena; III- Odio la máscara y vicio e; XXXIV- ¡Penas!; e o poema 1ª Brigada-113, do mesmo autor.]
**[Editado polo selo CBS no ano 1985, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Hidalgo de México D.F. no ano 1974.]
***[Editado polo selo HISPAVOX no ano 1987, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Valle-Inclán de Madrid no ano 1977.]

jueves, 22 de enero de 2015

Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes

Poema 7

Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes 
a tus ojos oceánicos. 

Allí se estira y arde en la más alta hoguera 
mi soledad que da vueltas los brazos como un náufrago. 

Hago rojas señales sobre tus ojos ausentes 
que olean como el mar a la orilla de un faro. 

Sólo guardas tinieblas, hembra distante y mía, 
de tu mirada emerge a veces la costa del espanto. 

Inclinado en las tardes echo mis tristes redes 
a ese mar que sacude tus ojos oceánicos. 

Los pájaros nocturnos picotean las primeras estrellas 
que centellean como mi alma cuando te amo. 

Galopa la noche en su yegua sombría 
desparramando espigas azules sobre el campo.

Pablo Neruda: 20 poemas de amor y una canción desesperada (1924)

Versións:
Pablo Neruda: Poema 7; La voz del poeta, Vol. 1: Pablo Neruda; 1968; Pista 7



Paco Ibáñez: Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes; Paco Ibáñez y Cuarteto Cedrón interpretan a Pablo Neruda y Raúl González Tuñón; 1977; Pista 4



Paco Ibáñez: Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes; En vivo, en el Luna Park de Buenos Aires; 1987; Pista 9



Pablo Neruda: Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes; 20 poemas de amor y una canción desesperada; 2008; Audio-Libro, Editorial Visor; Pista 7

(Reedición da versión do disco La voz del poeta, Vol. 1: Pablo Neruda, do ano 1968)




Vicente Monera: Inclinado en las tardes; www.musicaypoemas.com; 2009;



Ángel Corpa: Inclinado en las tardes (poema VII); Aquí te amo; 2015; Pista 12

miércoles, 21 de enero de 2015

Esta tarde larguísima de otoño que me lleva

Esta tarde larguísima de otoño que me lleva
con tanto invierno helado perdido entre los huesos,
yo quisiera llorar sin que nadie nos viese,
sin que ninguno osara preguntarme:

¿Sabes adónde vas, puedes decirnos
si vas hacia algún fin o hacia la nada?
¿Sabes si al detenerte de pronto has terminado,
si perderás los ojos o el habla para siempre?

Yo sé que algo terrible me espera allá a lo lejos,
adonde ciegamente hoy me están empujando.
Llegaré de seguro y tantos cuando llegue
dirán: ¿Eres tú acaso el mismo que esperábamos?

Rafael Alberti: Los hijos del Drago y otros poemas (1986)

Versións:
Soledad Bravo: Tarde de otoño; Soledad Bravo Rafael Alberti; 1978; Cara 1, Corte 6

martes, 20 de enero de 2015

Si ves un monte de espumas

                V

Si ves un monte de espumas,
Es mi verso lo que ves,
Mi verso es un monte, y es
Un abanico de plumas.

Mi verso es como un puñal
Que por el puño echa flor:
Mi verso es un surtidor
Que da un agua de coral.

Mi verso es de un verde claro
Y de un carmín encendido:
Mi verso es un ciervo herido
Que busca en el monte amparo.

Mi verso al valiente agrada:
Mi verso, breve y sincero,
Es del vigor del acero
Con que se funde la espada.

José Martí: Versos sencillos (1891)

Versións:   
Nacha Guevara: Versos sencillos*; Nacha de Noche; 1985**; Lado 2, Corte 2



Nacha Guevara: Versos sencillos*; Nacha de Noche; 1987***; Cara B, Corte 2

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985)




Nacha Guevara: Versos sencillos*; No llores por mi Argentina; 1987; Pista 8

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985)





Manzanita: Dímelo bajito; Dímelo...; 2000; Pista 1



Coro de Cámara de la ENA****: La rosa blanca*****; Antología Martiana, vol.1 (VVAA); 2003; Pista 11



*[A versión musical de Nacha Guevara componse de estrofas soltas e alternas dos seguintes poemas da obra de José Martí, Versos sencillos: V- Si ves un monte de espumas; I- Yo soy un hombre sincero; XLVI- Vierte, corazón, tu pena; III- Odio la máscara y vicio e; XXXIV- ¡Penas!; e o poema 1ª Brigada-113, do mesmo autor.]
**[Editado polo selo CBS no ano 1985, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Hidalgo de México D.F. no ano 1974.]
***[Editado polo selo HISPAVOX no ano 1987, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Valle-Inclán de Madrid no ano 1977.]
****[Escuela Nacional de Arte de La Habana (Cuba), baixo a dirección de Beatriz Corona.]
*****[A versión musical do Coro de Cámara de la ENA comeza e remata co poema Cultivo una rosa blanca, da obra de José Martí: Versos sencillos, do ano 1891.]

Ilusión


                1
    Por el alba,
un verde pilitria clara.

    ¡Si me escapara de casa
Y fuera al mar por retama!...

    Retama para el florero
mío, que no tiene agua;
para el altar ultramar
de mi traje marinero,
para…

    ¡A la playa,
por las retamas saladas!

                2
    Al alba me fui,
volví con el alba.

    Vuelvo,
chorreando mar,
a mi casa.

    Amargo,
sin retama.

                3 *
    ¡Traje mío, traje mío,
nunca te podré vestir,
que al mar no me dejan ir!

    ¡Nunca me verás, ciudad,
con mi traje marinero;
guardado está en el ropero,
ni me lo dejan probar!

    ¡Mi madre me lo ha encerrado,
para que no vaya al mar!

Rafael Alberti: Marinero en tierra (1925)

Versións:

Malizzia: Marinero en tierra**; El alma en verso; 2003; Pista 8



*[O terceiro poema desta composición foi publicado na revista La Verdad, o 18 de Xaneiro de 1925 e na revista en Xullo do mesmo ano.]
**[A versión musical de Malizzia está seguida polo poema Si mi voz muriera en tierra e utiliza de estribillo a primeira estrofa do poema Si yo nací campesino, alterada parcialmente; as dúas da obra de Rafael Alberti, Marinero en tierra.]

lunes, 19 de enero de 2015

A Cádiz, base extranjera

Cádiz, espero de ti
lo que tú esperas de mí.

Muy cerca estás de Gibraltar
y hoy mucho más de Nueva York.
Dime en qué lengua vas a hablar,
con qué tacón taconear
y en qué cantar decir tu amor.

¿Quién va a mirarse en tus esteros,
quién a manchar va tus salinas,
quién a insultar tus marineros
y tus veleras cristalinas?

Haz de tu gracia un mar tirano,
de tu sonrisa un viento fuerte,
y sepa el norteamericano
que Cádiz puede alzar la mano
para la danza de la muerte.

Cádiz, espero de ti
lo que tú esperas de mí.

Rafael Alberti: Signos del día (1945-1955) (1961)*

Versións:
Rafael Alberti: A Cádiz, base extranjera; Soledad Bravo Rafael Alberti; 1978; Cara 2, Corte 1



*[A obra Signos del día aparece, por vez primeira, recollida en Poesías completas. Edición de Jorge Horacio Becco. Buenos Aires: Colección Cumbre, Editorial Losada, 1961.]

Para modelo de un dios

            XXXI

Para modelo de un dios
El pintor lo envió a pedir:
¡Para eso no! ¡para ir,
Patria, a servirse los dos!
Bien estará en la pintura
El hijo que amo y bendigo:
¡Mejor en la ceja oscura,
Cara a cara al enemigo!

Es rubio, es fuerte, es garzón
De nobleza natural:
¡Hijo, por la luz natal!
¡Hijo, por el pabellón!
Vamos, pues, hijo viril;
Vamos los dos; si yo muero,
Me besas: si tú... ¡prefiero
Verte muerto a verte vil!


José Martí: Versos sencillos (1891)

Versións:
Sara González: Yo soy un hombre sincero*; Versos José Martí cantados por Sara González; 1975; Pista 11



*[A versión musical de Sara González comeza cuns fragmentos soltos, e nesta orde, dos poemas seguintes: I- Yo soy un hombre sincero, XXXIV- ¡Penas! e XXVI- Yo que vivo; todos da obra de José Martí: Versos sencillos, do ano 1891.]

domingo, 18 de enero de 2015

Hoy

Hoy todo me conduce a su contrario:
el olor de la rosa me entierra en sus raíces,
el despertar me arroja a un sueño diferente,
existo, luego muero.

Todo sucede ahora en un orden estricto:
los alacranes comen en mis manos,
las palomas me muerden las entrañas,
los vientos más helados me encienden las mejillas.

Hoy es así mi vida.
Me alimento del hambre.
Odio a quien amo.

Cuando me duermo, un sol recién nacido
me mancha de amarillo los párpados por dentro.

Bajo su luz, cogidos de la mano,
tú y yo retrocedemos desandando los días
hasta que al fin logramos perdemos en la nada.

Ángel González: Breves acotaciones para una biografía (1971)

Versións:
Ángel González: Hoy; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 33

Ilusión


                A Celestino Espinosa

                ILUSIÓN

        … —la blusa azul, y la cinta
        milagrera sobre el pecho!—

                                J. R. J.

—Madre, vísteme a la usanza
de las tierras marineras:

el pantalón de campana,
la blusa azul ultramar,
y la cinta milagrera.

—¿Adónde vas, marinero,
por las calles de la tierra?

—¡Voy por las calles del mar!

Rafael Alberti: Marinero en tierra (1924)

Versións:
Fernando Polavieja: Madre, vísteme a la usanza; Marinero en tierra. Fernando Polavieja canta a Rafael Alberti; 2008; Pista 1

sábado, 17 de enero de 2015

Yo que vivo

            XXVI

Yo que vivo, aunque me he muerto,
Soy un gran descubridor,
Porque anoche he descubierto
La medicina de amor.
Cuando al peso de la cruz
El hombre morir resuelve,
Sale a hacer bien, lo hace, y vuelve
Como de un baño de luz.


José Martí: Versos sencillos (1891)

Versións:
Sara González: Yo soy un hombre sincero*; Versos José Martí cantados por Sara González; 1975; Pista 11



*[A versión musical de Sara González está composta por estrofas ou fragmentos soltos, e nesta orde, dos poemas seguintes: I- Yo soy un hombre sincero, XXXIV- ¡Penas!, XXVI- Yo que vivo e XXXI- Para modelo de un dios; todos da obra de José Martí: Versos sencillos, do ano 1891.]

Eso era amor

Le comenté:
—Me entusiasman tus ojos.
Y ella dijo:
                  —¿Te gustan solos o con rímel?
—Grandes,
                  respondí sin dudar.
Y también sin dudar
me los dejó en un plato y se fue a tientas.

Ángel González: Breves acotaciones para una biografía (1971)

Versións:
Ángel González: Eso era amor; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 29

viernes, 16 de enero de 2015

Igual que vosotros

Desesperadamente busco y busco
un algo, qué sé yo qué, misterioso,
capaz de comprender esta agonía
que me hiela, no sé con qué, los ojos.


Desesperadamente, despertando
sombras que yacen, muertos que conozco,
simas de sueño, busco y busco un algo,
qué sé yo dónde, si supieseis cómo.


A veces me figuro que ya siento,
qué sé yo qué, que lo alzo ya y lo toco,

que tiene corazón y que está vivo,
no sé en qué sangre o red, como un pez rojo.

Desesperadamente, le retengo,
cierro el puño, apretando al aire sólo...
Desesperadamente, sigo y sigo
buscando, sin saber por qué, en lo hondo.


He levantado piedras frías, faldas
tibias, rosas, azules, de otros tonos,
y allí no había más que sombra y miedo,
no sé de qué, y un hueco silencioso.

Alcé la frente al cielo: lo miré
y me quedé, ¡por qué oh Dios!, dudoso:
dudando entre quién sabe, si supiera
qué sé yo qué, de nada ya y de todo.

Desesperadamente, esa es la cosa.
Cada vez más sin causa y más absorto
qué sé yo en qué, sin qué, oh Dios, buscando
lo mismo, igual, oh hombres, que vosotros.

Blas de Otero: Ángel fieramente humano (1950)

Versións:
Hilario Camacho: Igual que vosotros; A pesar de todo; 1972; Pista 3



Hilario Camacho: Igual que vosotros; Arquitecto de sueños; 2002; CD 1, Pista 10

(Reedición da versión do disco A pesar de todo, do ano 1972)

jueves, 15 de enero de 2015

¡Penas!

        XXXIV

¡Penas! ¿Quién osa decir
Que tengo yo penas?
Luego,
Después del rayo, y del fuego,
Tendré tiempo de sufrir.
Yo sé de un pesar profundo
Entre las penas sin nombres:
¡La esclavitud de los hombres
Es la gran pena del mundo!
Hay montes, y hay que subir
Los montes altos; ¡después
Veremos, alma, quién es
Quien te me ha puesto al morir!


José Martí: Versos sencillos (1891)

Versións:
Sara González: Yo soy un hombre sincero*; Versos José Martí cantados por Sara González; 1975; Pista 11



Nacha Guevara: Versos sencillos**; Nacha de Noche; 1985***; Lado 2, Corte 2



Nacha Guevara: Versos sencillos**; Nacha de Noche; 1987****; Cara B, Corte 2

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985)




Nacha Guevara: Versos sencillos**; No llores por mi Argentina; 1987; Pista 8

(Versión semellante á do disco Nacha de Noche, do ano 1985)




Coro de Cámara de la ENA*****: ¡Penas!; Antología Martiana, vol.1 (VVAA); 2003; Pista 12



*[A versión musical de Sara González comeza cuns fragmentos do poema I- Yo soy un hombre sincero e remata cuns fragmentos dos poemas XXVI- Yo que vivo e XXXI- Para modelo de un dios; todos da obra de José Martí: Versos sencillos, do ano 1891.]
**[A versión musical de Nacha Guevara componse de estrofas soltas e alternas dos seguintes poemas da obra de José Martí, Versos sencillos: V- Si ves un monte de espumas; I- Yo soy un hombre sincero; XLVI- Vierte, corazón, tu pena; III- Odio la máscara y vicio e; XXXIV- ¡Penas!; e o poema 1ª Brigada-113, do mesmo autor.]
***[Editado polo sello CBS no ano 1985, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Hidalgo da cidade de México D.F. no ano 1974.]
****[Editado polo sello HISPAVOX no ano 1987, recolle a grabación en vivo do espectáculo “Nacha de Noche” no Teatro Valle-Inclán de Madrid no ano 1977.]
*****[Coro de Cámara da Escola Nacional de Arte da Habana, Cuba; baixo a dirección de Beatriz Corona.]