ausoluta, esta sede de xustiza
que nos queima, esta sede de beleza…
baixo as alas de pedra da preguiza
e a paga do pecado en cada esquina
e a herbiña sobre a foia e a ruína…
¡Esta sede de lus, mentres o vento
da morte zúa darredor das cousas
que están no noso corazón, cincento
sopro que arrinca os días, queima as chousas
máis íntimas, e várreas coma a ágoa…!
A lus do mundo é a que arde nunha bágoa.
Xosé María Díaz Castro: Nimbos (1961)
Versións:
No hay comentarios :
Publicar un comentario